De zoveelste keer op rij werd mijn dochter haar plaats op school in twijfel getrokken. Het werd het begin van de ommekeer. Ik wilde als ouder niet meer dweilen met de kraan open, ik wilde geen brandjes blussen en wachten tot het volgende brandje. Ik ben geen brandweer, maar een ouder en mijn kind heeft evenveel recht om er te mogen zijn als een ander. Ik als mama had er genoeg van. Door ons hobbelig parcours hadden we klaarheid gekregen, klaarheid in wat we niet wilden en klaarheid in wat we wel wilden. Er moet meer zijn dan die ene weg die we tot nu toe al bewandeld hebben.
“De droom? De droom is een context waar mijn dochter mag zijn wie ze is. Het is een context waar ze kan leren en waar ze mag missen om eruit te leren. Het is ook een context waar verwachtingen gesteld worden en waar ze als persoon wordt uitgedaagd. Dat is de droom.”
Eigenlijk ben ik dankbaar naar de vorige school waar het op een gegeven moment niet meer draaide. Dankbaar omdat we daardoor weer even stilstonden en ons afvroegen: “Wat nu?”. Het had er voor gezorgd dat we heel het traject van Xena opnieuw in vraag gingen stellen. Met onze dichtste kring gingen we op zoek naar hoe we hier nu verder konden. Ons netwerk is onze cafeïne in ons verhaal, ze hielden ons staande en gaven ons weer een portie energie. Het zette ons tandwielen weer aan het draaien. “Wat maakt dat Xena tot leren komt?”, Wat stimuleert haar?” en ‘Hoe zorgen we voor connectie met haar leeftijdsgenoten’? Deze drie zaken werden van in het begin op tafel gelegd, steeds rekening houdend met Xena haar talenten en interesses. Het ging ons hierbij niet om een bepaalde context waar Xena terecht moest komen. Nee, we stelden de kwaliteit van de omgeving voorop. Daarmee wilden we zeggen: Of Xena nu haar droom verwezenlijkt op de hogeschool, avondonderwijs of in onze achtertuin, dat deed er voor ons niet toe. Waar het wel om draaide, was een plaats waar ze zichzelf kon en mocht zijn en waar ze met leeftijdsgenoten in contact kon treden.
Uren zaten we met ons dicht netwerk rond onze keukentafel en uren vroegen we door op elk klein detail. Het ging er toen voor ons nog niet over of het haalbaar zou zijn voor Xena of niet. Toen ging het er om om ALLE opties op tafel te leggen en bespreekbaar te maken.
We brainstormden aan de hand van het concept ‘de boekentas’. Elke boekentas stelde een mogelijke piste voor met daar telkens verschillende zaken in die Xena nodig zou moeten hebben of zelf al heeft om daarmee op pad te gaan. Elke piste werd op een blad papier geschreven en hingen we vervolgens aan ons groot keukenraam. In elk gesprek bleven de verschillende pistes voor Xena op deze manier zichtbaar.
De brainstorm met ons netwerk gaf alleen maar meer kracht aan onze beslissing. Ik was vastberaden, ik wilde helemaal geen wankele stoel meer! Ik wilde een stoel met 4 stevige poten voor mijn kind.
Eenmaal we de basis van ons verhaal hadden, namen we een nieuwe groep mensen onder de arm. Dit waren vroegere leraren, andere ouders, een clb medewerker, een logopediste, vroegere stagiaires en assistentes. Het was een steeds bewegende groep van mensen die Xena ooit hadden bijgestaan in haar ondersteuningstraject en waar we een goed contact mee hadden. Een zee van mensen waar steeds een nieuwe of oude golf over ons strand vloeit. Een golf die keer op keer nieuwe perspectieven biedt, je doet verruimen en je steeds opnieuw doet verder nadenken.
Met hen gingen we doelgericht en efficiënt elke boekentas, vol met verschillende pistes, af. Met ons vergrootglas, waarin de 3 must haves (“Wat wil Xena nog leren?”, “Wat willen wij als ouder dat Xena nog leert?” en een plaats waar Xena zichzelf kon zijn) stonden gegraveerd, gingen we grondig over iedere boekentas heen.
Het was niet altijd rozengeur en maneschijn. Vaak zijn er verschillende meningen geweest, soms wel eens een discussie en vooral veel uitpluiswerk. Ze kon bijvoorbeeld ingeschreven worden in het hoger onderwijs zonder diploma secundair onderwijs. Maar wat er wel altijd was, is dat we SAMEN op pad gingen, SAMEN en nooit alleen. De gemeenschappelijkheid van ieder groepslid was steeds een goede bodem krijgen voor Xena. Een goede bodem waardoor ontwikkeling en groei kon ontstaan en waardoor Xena een goed leven kon hebben.
Nu onze droom in werking is en Xena op de hogeschool zit, voel je al de mogelijkheden en deuren die opengaan rondom ons. En niet alleen voor mijn kind, maar ook voor mezelf als ouder. Ik voel dat ik daar als ouder ook mag zijn, iets wat ik al lang niet meer gevoeld had.
