Elkaar blijven zoeken in het traject van Kaat

“We hebben geleerd dat het dus van belang is om tijdig voor te bereiden en uitwisseling te installeren. Iedereen heeft tijd nodig om in het verhaal te komen en zijn vragen en onzekerheden op tafel te leggen.”

Toen Kaat met een individueel aangepast curriculum (IAC) de overstap maakte naar de middelbare school, werd ons reeds de vraag gesteld ‘En wat met de stage? Jullie beseffen toch wel dat Kaat in de derde graad stage moet doen? Zal dat wel lukken?’ We maakten ons nog niet teveel te zorgen, we hadden al eerder hordes genomen en de derde graad leek nog mijlen ver. Het secundair onderwijs was best een pittige periode, veel wissels van ondersteuners, telkens op zoek gaan naar een aangepaste opdrachten en taken, etc. Meer en meer was er nood aan afstemming tussen school, ondersteuners en wij als ouders.

Toen kwam de overgang naar de derde graad, deze werd voorbereid met de leerlingbegeleiding. Het overleg met het nieuwe leerkrachtenteam verliep moeizaam. Het jobdoelwit/stagedoelwit werd na enkele gesprekken wel scherper voor de ondersteuner en leerlingbegeleiding, maar het was duidelijk dat er nog afstemming nodig was met het leerkrachtenteam. Leerkrachten hadden moeite met aangepaste taken en toetsen, het feit dat een mama een actieve rol opnam in het team, de informele manier van werken die we tot nu toe gewoon waren, het overleggen, het opstellen van een IAC, etc.

Gelukkig was er een directie en een leerlingbegeleider die niet loslieten en zich inzette om de verschillende neuzen in dezelfde richtingen te krijgen. Langzaam keerde de situatie. De eerste stageperiode verliep stroef, maar er was openheid bij een aantal leraren. Bij hen vonden we ingang om de volgende stageperiode bij te sturen en beter te laten verlopen.  We konden echt samen bijsturen, op basis van de eerste ervaringen!


Iedereen rond Thomas stak de koppen bij elkaar

Thomas volgt de richting Elektriciteit, binnen het gemeenschappelijk curriculum en gaat dus voor een diploma. De leerstof verwerken op zich is nooit een probleem geweest. De eerste moeilijkheden kwamen pas echt naar boven toen in de praktijklessen steeds fijnere motorische vaardigheden nodig waren. Gelukkig kwam er op dat ogenblik op vraag van de school ook een ondersteuner. Deze heeft er samen met de leerlingbegeleider voor gezorgd dat Thomas, waar mogelijk, de opdrachten op een andere manier mocht uitvoeren. Soms ging dit over het gebruiken van andere materialen zoals een specifieke striptang of een lasklem, soms kreeg hij meer tijd of meer bewegingsruimte.

Toen Thomas in het vierde middelbaar zat en de stage er zat aan te komen, ontstond er zowel bij ons als bij de school enige ongerustheid. Gelukkig konden we dit uitspreken naar elkaar. Samen met de school, de ondersteuner, het CLB, Thomas zelf, wij als ouders en een pedagogisch begeleider hebben we de koppen bij elkaar gestoken.

Vertrekkende vanuit de dromen, verwachtingen en sterktes van Thomas, maar ook rekening houdende met wat belangrijk was voor het behalen van zijn diploma, dachten we na over mogelijke stageplaatsen. Op basis van de lijst van met stageplaatsen van de school ging de stagecoördinator op zoek naar een stagecontext waarin Thomas een waardevolle bijdrage kon leveren en zelf ook voldoende kon leren. Als ouders hebben we ons netwerk aangesproken en zijn we via een goede vriend in contact gekomen met Dirk, een kleine zelfstandige met een speciaalzaak in elektriciteitsmateriaal.

Na de Paasvakantie zijn de stagecoördinator en Thomas in gesprek gegaan met Dirk. Op basis hiervan heeft de stagecoördinator een voorstel gedaan om een gecombineerde stage te doen bij Dirk in de speciaalzaak en een gekende stageplaats van de school. Zowel Thomas als wijzelf waren heel tevreden met dit voorstel. Dit was naar ons aanvoelen echt wat Thomas nodig had. Vervolgens werden duidelijke afspraken gemaakt met beide stageplaatsen en werd mooi opgelijst waar Thomas aan welke doelstellingen zou werken. Dit laatste was belangrijk om zeker te zijn dat Thomas zijn diploma zou kunnen behalen.

“Als we erop terugkijken heeft dit proces Thomas enorm veel richting gegeven in zijn latere leven en keuze voor zijn job. Thomas is nu controleur van elektronische installaties en rijdt heel Antwerpen rond om de elektriciteit bij mensen te keuren.”