“Die stage maakte dat ik er niet meer omheen kon”
Het begon met een stage in het vijfde jaar secundair onderwijs toen Bastien nog de richting Kantoor volgde. Samen met zijn ouders is hij pionier in het inclusieve onderwijs, het is voor hen dus ook logisch dat Bastien, net als zijn medestudenten, stage loopt. Via het netwerk van zijn ouders vindt hij een stageplaats bij de administratie van het Museum of Contemporary Art Antwerp. Bastien ontdekt er niet alleen het administratieve reilen en zeilen van een museum, maar ook de kunst. Wat begon als gewoon een stage, wordt al snel veel meer. Bastien krijgt een inkijk in de voorbereidingen van exposities en het begint onmiskenbaar te kriebelen om meer te gaan doen met kunst.
“Mijn liefde voor kunst werd door de tentoonstellingen, die voor mijn ogen werden opgebouwd, alleen maar aangewakkerd”
Doelgericht het roer omgooien
Dus gooit Bastien zijn schoolcarrière om, en kiest resoluut voor de kunst. Een logische keuze is dan het kunstonderwijs (KSO). Wanneer hij de lokale KSO-school bezoekt, wordt al snel duidelijk dat hier hoge drempels zijn. Letterlijk! Want net als zoveel kunstscholen is ook deze school gehuisvest in een oud gebouw, uit de tijd dat toegankelijkheid geen prioriteit was. Uiteindelijk vindt Bastien een school die wel toegankelijk is, Colomaplus in Mechelen, waar hij start in het vijfde jaar Publiciteit. Deze studierichting voelt goed en wordt mogelijk met de nodige redelijke aanpassingen. Het vak waarnemingstekenen wordt geschrapt omdat Bastien weinig ruimtelijk inzicht heeft en het vak photoshop laten ze vallen omdat wordt ingeschat dat dit het traject van Bastien te zwaar zou maken. Wel wordt er volop ingezet op een attest voor het vak Bedrijfsbeheer want wie een eigen atelier wil, moet dit ook kunnen beheren.
Bastions met drempels
Voor Bastien is een opleiding hoger onderwijs aan de Kunstacademie een logisch gevolg op de keuze die hij maakte in het secundair onderwijs. Maar opnieuw zijn daar die drempels. Want opnieuw zit de kunstopleiding van zijn dromen in een oud gebouw, een kunstbastion. Dus moet Bastien op zoek naar alternatieven.
Grafische vormgeving dan maar, aan de hogeschool, ingeschreven als vrije student. Maar vrije student zijn, betekent in Bastien zijn geval dat hij wel alle taken en examens krijgt, maar niets van de feedback waar andere studenten mee beloond worden voor hun harde werk. De hogeschool wordt losgelaten maar de droom blijft, de kriebels zijn niet meer te negeren, het verhaal van Bastien moet en zal ‘The story of an artist’ worden.
Eindelijk verder studeren
Na veel omzwervingen vindt Bastien uiteindelijk wat hij zoekt in het volwassenenonderwijs. Al tijdens de opendeurdag van het Centrum voor Volwassenenonderwijs wist Bastien het: “Ja, hier wil ik mijn tijd doorbrengen”. En dus start hij in de opleiding Grafische vormgeving en wanneer dat afgerond is, ook in de richting Fotografie. Het CVO maakt de nodige redelijke aanpassingen zoals extra tijd tijdens praktijkexamens en het gebruiken van een fototoestel van de school (omdat dit meer opties heeft die Bastien goed kan gebruiken). Soms zijn de aanpassingen ook simpel. De standaard waarmee Bastien zijn Camera op zijn rolstoel bevestigd, is een omgevormde selfiestick met zuignappen eraan. Maar, het belangrijkste is dat iedereen in het CVO altijd normaal heeft gedaan, Bastien was een van de cursisten, niet meer en niet minder.
Atelier Bas Art Studio
“Ik moet wat meer uit mijn comfortzone durven komen” zegt Bastien terwijl hij tussen zijn eigen kunstwerken in zijn eigen studio zit. Hij droomt nog van een boek, een lijn koffiekopjes, of misschien wel canvas tassen.
Maar de basis is er, zijn atelier. Een droom die al een lange weg afgelegd heeft. Een weg met memorabele tussenstops zoals de tentoonstelling die hij (na lang vragen) kreeg voor zijn verjaardag want: “Het moest eens gebeuren”.
Ik stap buiten bij Bas Art Studio, een werk van Bastien onder mijn arm. Op weg naar het station haal ik zijn grafische ontwerp af en toe een beetje uit de papieren tas. Drie simpele lijnen laten me elke keer weer glimlachen, die drie lijnen vatten veel samen. Ik zie een dromer, die geniet van wat hij heeft, maar ook met sterretjes in de ogen naar de toekomst kijkt. Ik zie het vakmanschap waarmee hij in zwart en wit een wereld van emoties vat. Ik zie ook Bastien, in drie simpele lijntjes die een hele wereld vertellen.
