Sarah, mama van de 15-jarige Olivia, herinnert zich nog goed hoe ze zich vroeger voelde na schooloverleggen. Ze ging er steeds heen met een klein hartje. Vaak draaide het uit op dezelfde discussie: ‘Is dit nog wel de juiste plek voor Olivia?’ Doorgaans gingen gesprekken over het schoolsysteem en de grenzen ervan. Er werd zelden besproken wat Olivia precies leerde, of hoe het met haar gaat, wat ze goed kan en welke doelen ze bereikt.
Olivia heeft specifieke onderwijsbehoeften en volgt les in het gewoon onderwijs, met ondersteuning vanuit het leersteuncentrum. Ze leert op haar eigen ritme en volgt een individueel aangepast curriculum (IAC). Toch voelde het voor Sarah vaak alsof haar dochter onzichtbaar was in de gesprekken.
“Ik hoorde zelden iets over hoe haar dag eruitzag, wat haar plezier gaf, of waar ze net in gegroeid was. We kregen heel moeilijk zicht op de individuele leerdoelstellingen waaraan werd gewerkt.”
Sarah werd een beetje bang, want Olivia kan zelf ook niet goed aangeven hoe het gaat op school. Wat als ze daar helemaal niet kan aarden? Of heel erg weinig leerstof opneemt?
Tot er plots iets veranderde.
De school nodigde Olivia uit om aanwezig te zijn bij het volgende overleg. Eerst schrok Sarah, want het klinkt best heftig om een tiener tussen alle volwassen partners te laten zitten. Daarnaast zijn de overleggen vaak beladen, en wil ze Olivia hier ook niet mee belasten. Maar die bezorgdheid maakte tijdens dat overleg plaats voor opluchting.
“Olivia zat daar met opgeheven schouders en nam haar plek in aan tafel. En wat voor een verschil dat maakte!”
Sindsdien zit Olivia bij elk overleg volledig mee aan tafel. Niet alleen voor een kort moment, maar van begin tot eind. En dat heeft de gesprekken fundamenteel veranderd. “De focus ligt nu op haar. Op wat ze ervaart, wat ze denkt, waar ze trots op is en wat moeilijk loopt. De vragen zijn concreter: Welke vakken lukken goed? Wat is lastig? Met welke leerkrachten ervaar je een klik? Waar droom je van? Waar ligt je interesseveld? Wat heb je bijgeleerd dit semester?”
Voor Sarah was het een mooie stap vooruit. “Eindelijk weten we ook hoe het er tijdens de lessen aan toegaat. Dat is geen evidentie, want sinds het middelbaar heeft ze heel veel leerkrachten, vakken en dus ook heel veel verschillende contexten.” Ook voor de school is het helpend, want nu kunnen we eindelijk ook tonen dat we als ouder en als school aan hetzelfde zeil trekken. We geven Olivia duidelijke signalen en tonen dat we allen om haar en haar toekomst geven.
De gesprekken zijn nu eerlijker, warmer en doelgerichter. Door Olivia te betrekken, maken we ruimte voor haar perspectief. En daardoor draait het overleg eindelijk om wat echt telt: haar leerproces, haar welbevinden en haar toekomst.
