Sommige wegen zijn recht en overzichtelijk. Andere kronkelen, haperen, en vragen om moed, doorzettingsvermogen en geloof in de bestemming. Sofie en haar ouders kozen – of beter gezegd, vonden – hun weg in die tweede categorie. Wat volgde, was een bijzondere reis door het secundair onderwijs: met omwegen, nieuwe paden, stiltes en herstarts. En toch, na negen jaar, staat zij vandaag waar ze altijd naartoe wilde: aan de toegangspoort van het ‘echte’ leven, mét haar diploma op zak.
Negen jaar geleden stapte Sofie, fris uit de lagere school, vol verwachting het middelbaar onderwijs binnen. Samen met veel van haar vriendinnen koos ze voor een richting met veel theoretische vakken – een nieuwe uitdaging, een nieuw hoofdstuk. Maar al snel bleek dat deze weg niet de hare was. Nog voor het schooljaar voorbij was, werd gekozen voor een nieuwe studierichting.
Die zoektocht naar de juiste weg werd meer dan alleen een keuze voor een studierichting. Het werd een zoektocht naar begrip. Begrip voor waarom het soms zo moeizaam ging. Na de nodige onderzoeken kwam er op het einde van dat schooljaar een diagnose en een verklaring. Gezien het B-attest en op advies van verschillende betrokkenen startte Sofie het volgende schooljaar opnieuw in het 1ste middelbaar, maar ditmaal in het buitengewoon onderwijs.
Ook daar voelde het pad niet als het juiste en werd geschakeld naar een tweede middelbaar beroeps. In het derde middelbaar koos Sofie voor een praktische richting in de groene sector. Toch bleef ze haperen. Samen met de school, de thuisbegeleiding en een steunpuntmedewerker werden alle mogelijkheden opnieuw op tafel gelegd. Halverwege dat schooljaar werd gekozen voor een heel andere studierichting, met een onzeker pad: een inschrijving onder ontbindende voorwaarde op een gewone secundaire school. De ontbinding kwam er en liet spijtig genoeg onuitwisbare sporen na.
Er volgde opnieuw een zoektocht naar een nieuwe school en een nieuwe start. Die kwam er gelukkig ook. Sofie en haar ouders vonden een school die veel begrip toonde en samen met hen een intensief pad met heel wat uitdagingen wou afleggen. Sofie herleefde en toonde in dat en de daaropvolgende jaren veel groei.
Maar in het vijfde jaar stokte de motor opnieuw. Sofie was inmiddels 18 jaar en het gevaar van vroegtijdig afhaken lag op de loer. Toch wilde zij – net als haar ouders – koste wat het kost haar diploma halen. Alleen waren de batterijen leeg en de motivatie verdwenen.
Ondanks het behalen van een A-attest koos Sofie, in samenspraak met haar ouders en netwerk, daarom opnieuw voor een frisse start in een ‘nieuwe’ studierichting – dit keer in groen- en tuinbeheer – en doordat die studierichting niet in de huidige school werd aangeboden, ook voor een nieuwe school. Met een bang hart maakten ze opnieuw de overstap, maar weerom troffen ze een warm schoolteam dat in haar geloofde.
Aan het einde van het zesde jaar stond ze voor de keuze: meteen gaan werken of nog een zevende jaar volgen. Ze koos voor dat extra jaar, vooral omdat er veel stage in zat – weg van de schoolbanken en dichter bij de praktijk.
En zo, na een tocht van negen jaar door het secundair onderwijs – met bochten, omwegen en soms steile hellingen – stond Sofie uiteindelijk aan de eindstreep. Ze rondde haar zevende jaar af, klaar om het werkveld te verkennen. Wat de toekomst brengt, weet niemand. Maar één ding is zeker: de weg mag dan lang zijn geweest, Sofie heeft bewezen dat ze het doorzettingsvermogen, de veerkracht en de moed heeft om elk volgend pad aan te durven.
