We zitten vandaag in de tuin van Wendy, de onthaalmoeder van onze kindjes. Een plek waar we ons vanaf dag één écht welkom voelden. Ik vertel jullie ons verhaal, en mijn man zit hiernaast, hij praat via gebaren. Ik vertaal wat hij zegt, zodat jullie kunnen voelen hoe wij dit samen meemaken.
Toen we zwanger waren van ons eerste kindje, gingen we op zoek naar kinderopvang. Net als iedere ouder wilden we een plek waar ons kindje gewoon zichzelf kon zijn. En waar wij als ouders ook echt welkom waren. Want ja, wij zijn doof. Ik hoor iets met mijn cochleair implantaat, mijn man hoort helemaal niks. Maar dat verandert niets aan ons ouderschap. Wij zijn gewoon mama en papa.
We bezochten verschillende onthaalouders en zelfs een groepsopvang. We wilden goed voelen wat het beste zou zijn voor ons kindje. Maar toen we bij Wendy kwamen, wisten we meteen: dit is onze plek. We leerden haar kennen in een lastige tijd, tijdens corona, maar ze gaf ons direct een gevoel van vertrouwen. De klik was er vanaf het eerste moment.
Mijn man zegt: we voelden ons echt gezien, als gelijken.
En dat is precies wat Wendy deed. Ze stelde ons op ons gemak, was nieuwsgierig en stelde vragen. Niet omdat we anders zijn, maar omdat ze wilde weten wie wij zijn. Ze dacht mee: hoe zorgen we dat communicatie goed verloopt? Vooral met mijn man, die niks hoort. Ze werd creatief: een whiteboard, sms’jes, een horloge dat trilt bij berichten. En ze volgde een cursus gebarentaal.
Dat raakte ons diep.
Ze stapte echt in onze wereld, leerde onze taal en liet die gebaren ook zien aan de andere kinderen. Die leerden het snel. Nu maken ze zelf kleine gebaren – voor melk, slapen, koekje… Het is zo’n warm en verbonden gevoel.
Ook het schriftje dat elke dag mee naar huis gaat, is heel waardevol. Zo kunnen we volgen wat ons kindje heeft gedaan, net als elke ouder wil.
Voor ons is dit de kern van opvang: gezien worden zoals je bent, ruimte krijgen om te groeien, en samen meedoen. We dachten er toen niet zo bewust over na. We wilden gewoon wat iedere ouder wil: een veilige plek, vertrouwen en contact.
En Wendy dacht precies zo. Voor haar was het nooit iets bijzonders. Ze zei altijd:
“Voor alles is een oplossing.” Bij Wendy leerden we dat je gewoon doet wat klopt, zonder twijfel. Het is niet ingewikkeld, het is gewoon echt. Toen ons tweede kindje geboren werd, vroegen we Wendy meteen weer. Geen twijfel. En zij ook niet.
We zijn zo dankbaar dat we Wendy hebben gevonden. Dat wij als ouders gewoon gezien worden zoals we zijn. Niet als iets bijzonders, maar als gewone mensen die het allerbeste willen voor hun kinderen.
Want uiteindelijk gaat het om één ding: gewoon doen wat klopt. Niet twijfelen, maar vertrouwen. Niet ingewikkeld doen, maar samen de beste weg vinden.
Dus aan alle ouders en opvangmedewerkers: wees open, durf te vragen, durf te doen. Samen lukt het altijd. Gewoon doen wat klopt.
