Ime was een vrolijk meisje, dochter van Xanthe en Anneleen en kleine zus van Maëlle. Ime heeft specifieke noden. Haar mama’s doen er alles aan om haar de zorg te geven die ze nodig heeft.
Toen Ime 6 maanden oud was, ging ze een aantal momenten mee naar de opvang waar haar zusje Maëlle al ging. Xanthe en Anneleen hoopten voorzichtig dat Ime zich daar zou kunnen ontwikkelen en gelukkig zou zijn.
De Uitdagingen in de Crèche
Vanaf de eerste dag in de crèche bleek dat het niet eenvoudig zou zijn. De ouders vroegen om aanpassingen, zoals een rustig plekje voor Ime, af en toe buidelen om tot rust te komen maar de crèche was niet bereid om deze redelijke aanpassingen door te voeren. Ime raakte er vaak overprikkeld en haar ouders moesten ze regelmatig eerder ophalen omdat het niet lukte die dag.
Na twee maanden vol stress en onrust besloten Xanthe en Anneleen om Ime niet langer naar de crèche te brengen. De situatie had ondertussen zelfs haar ontwikkeling beïnvloed en ze begon weer moeite te krijgen met vaardigheden zoals zitten, kruipen en rollen.
Ook het beëindigen van de opvang bleek echter niet eenvoudig. Hoewel de crèche zelf had aangegeven dat de zorg voor Ime te zwaar was, wilden ze een vergoeding aanrekenen wanneer de opvang vroegtijdig werd stopgezet.
Nieuwe Hoop
In hun zoektocht naar een betere oplossing plaatsten Xanthe en Anneleen een oproep op sociale media. Ze vertellen daarin over Ime’s noden en hoopten op hulp. Tot hun verrassing werden ze zelf gecontacteerd door Machteld, een warme en begripvolle onthaalouder.
Machteld luisterde naar wat Ime nodig had en was bereid om haar een veilige en liefdevolle omgeving te bieden. Zo bleef mams de eerste keren bij Ime om haar te helpen wennen en de opvang stilaan op te bouwen tot de dag dat ze Ime kon afzetten om wat later weer op te halen. De eerste stap was genomen.
Omdat Ime, sinds de crèche, niet meer alleen in een bedje wilde slapen, mocht ze van Machteld in de leefruimte slapen. Ze nam Ime mee om de kindjes in bed te stoppen om ze dan vervolgens dicht bij haar slapen te leggen. En als dat nodig was, sliep ze zelfs in de draagzaak. Machteld was alert voor Ime haar allergieën en gebruikte de wasbare luiers. Ime had een rustig hoekje dat helemaal voor haar was en nam haar eigen dekentje en muziek van thuis mee om de overgang zo vlot mogelijk te laten verlopen.
Langzame Vooruitgang
Langzaam maar zeker begon Ime zich beter te voelen bij Machteld. De stress van de crèche maakte plaats voor een gevoel van veiligheid. Ze begon weer te zitten, kruipen en rollen. Machteld gaf haar alle tijd om ’s ochtends afscheid te nemen van mams.
Zelfs toen Ime een periode in het gips zat, was ze welkom. Machteld zou de omgeving wel aanpassen zodat Ime overal bij kon. Speelgoed werd binnen handbereik gelegd, buidelen vroeg ook een kleine aanpassing maar het lukte.
Er werden foto’s en filmpjes gedeeld zodat de ouders konden zien hoe ze het stelde bij de onthaalouder.
Een Onverwacht Einde
Een maand voordat Ime haar start op school zou maken, besloot Machteld echter te stoppen als onthaalouder. Dit was een enorme teleurstelling voor Xanthe en Anneleen, maar ze waren dankbaar voor de goede zorg die ze had gegeven. Ze hielden Ime een maand thuis zo begon stilaan de voorbereiding voor de volgende stap, de kleuterschool.
Een Nieuw Begin
De overgang naar school was weer een grote stap, maar deze keer waren Xanthe en Anneleen goed voorbereid. De school was op de hoogte van Ime’s specifieke noden en de nodige aanpassingen. Dankzij de liefdevolle zorg van Machteld was Ime weerbaarder geworden en klaar voor deze nieuwe uitdaging.
Langzaam maar zeker begon Ime weer vooruitgang te boeken. Ze zat, kroop en rolde weer en maakte zelfs nieuwe vriendjes. Elke dag was een kleine overwinning. Xanthe en Anneleen waren dankbaar voor de steun die ze hadden ontvangen en de vooruitgang die Ime maakte.
De Toekomst
Xanthe en Anneleen hadden ontdekt dat er altijd hoop is, zelfs al is de weg soms uitdagend. Met de steun van een zorgzame onthaalouder en hun eigen doorzettingsvermogen hadden ze een liefdevolle omgeving gecreëerd waarin Ime kon groeien.
Haar toekomst zag er rooskleurig uit, vol kansen en vooruitzichten. Xanthe en Anneleen waren vastbesloten Ime te steunen en begeleiden, zodat ze zich vrij en gelukkig kon ontwikkelen, wat de toekomst ook zou brengen.
