Een eigen bosje en heel veel ervaring met kinderen: meer heeft Ella niet nodig om haar boskampjes voor kinderen van 4 tot 12 jaar te organiseren.
Toen we onze dochter Amy jaren geleden voor het eerst inschreven, vertelden we over haar specifieke noden. Geen probleem voor Ella, Amy was vanaf dag één even welkom als elk ander kind.
Ze genoot van die dagen in de buitenlucht: herfst, lente of zomer, steeds was ze van de partij. Kampen bouwen, yoga of dansen op het houten platform, mandala’s maken met alles wat er te vinden is in het bos, kleien, tekenen, schilderen, knutselen, vuur maken, koken en bakken, in de modder banjeren, rollenspellen spelen, naar verhalen luisteren, leren kijken en luisteren naar de natuur, zorgen voor elkaar, vrienden maken… de mogelijkheden zijn er oneindig. Amy bleef ook gaan toen ze de 12 jaar al even gepasseerd was… tot ze zelf vorig jaar zei dat ze met haar 15 jaar toch te groot werd en afhaakte.
Toen Ella haar dit jaar echter uitnodigde om mee te gaan als monitor, weet ik niet wie meer glom van trots, Amy of ik, als mama. De vraag alleen al deed me zoveel deugd.
Vol enthousiasme ging Amy naar het voorbereidend overleg, samen met de andere monitors. Ze kwam met ideeën en voorstellen, net als de rest.
De avond voor het kampje had ze buikpijn, van de positieve stress zoals ze het zelf benoemde. Maar na dag één was die stress helemaal weg. Wat was het goed gegaan! Amy nam deel aan de activiteiten, maar wist heel goed dat ze nu in een andere rol aanwezig was. Ze deed meteen wat er van haar gevraagd werd en voerde elke opdracht plichtsbewust uit. Ze was heel zorgzaam voor de kinderen, vooral voor de allerjongsten.
Haar voelsprieten stonden op scherp en ze was dan ook vaak de eerste om te troosten bij een klein of een groot verdriet. Ook toen Ella, die privé door een zware periode gaat, het op een dag moeilijk kreeg, was Amy de eerste om haar te knuffelen en te ondersteunen.
De eerste dagen zag ik dat sommige kinderen haar wat vanuit hun ooghoeken bekeken, eerst toch even een afwachtende en gereserveerde houding aannamen. Ella merkte dat waarschijnlijk ook wel op, dus in de verhaaltjes bij de yogasessies ging het over hoe elk van ons uniek is en dat we er allemaal mogen zijn, hoe elk van ons talenten heeft…
Vandaag waren we als ouders uitgenodigd op de afsluiter van het kampje, en het viel me op hoe de kinderen nu heel normaal omgingen met Amy. Alle ouders kregen een rondleiding in het bos en we keken onze ogen uit bij het zien van al die prachtige creaties. Amy had gezorgd voor de drank voor het feest en kreeg hier volop complimenten over.
Een andere mama sprak me aan om te zeggen dat het voor Amy wel leuk was dat ze ook mocht meedoen. Toen ik haar antwoordde dat Amy al heel lang naar de kampjes komt en ze er deze keer als monitor bij was, zag ik de verbazing op haar gezicht. Het is zo fijn om te zien hoe Amy de kracht van inclusie zichtbaar maakt voor iedereen om haar heen.
Met een doos vol knutselwerken,
haren die naar vuur ruiken,
een hart vol dankbaarheid voor deze geweldige ervaringen en groeikansen,
een hoofd vol van de mooie complimenten over onze lieve en behulpzame dochter… verrasten we haar met een etentje bij haar beste vriend Vincent die de lekkerste pizza’s maakt.
Amy vertelde honderduit, ook over de attentie die ze van Ella kreeg, een pakje heerlijke chocolade en een envelopje met een zakcent in.
“Ik ga naar de winkel om een cadeautje te kopen met dat geld,” zei Amy
“Oh ja, een cadeautje voor je zus haar baby die bijna jarig is?”
“Neen, mama, voor mezelf!”
Uiteraard, als ze dat niet verdiend heeft, dan weet ik het ook niet meer.
