Toch werden we ingehaald door de realiteit en moe(s)ten we noodgedwongen sneller al even terugblikken en vooruitblikken. Ons zoontje heeft een fysieke beperking en zit in het eerste kleuterklasje. Net als vorig jaar gaat de overgang van het ene naar het andere schooljaar gepaard met wat stress en uitdaging voor ons. Vragen zoals ‘ wat kan hij al, wat zou hij moeten kunnen, hoe kan hij mee in het hele klasgebeuren, in welke mate is dit een ‘last’/extra zorg voor de juf, wat moet ze kunnen/weten,…’ worden allemaal gesteld.
Heel wat vragen waar je liefst als ouder duidelijkheid over schept voor de vakantie start, zodat je het gevoel hebt dat het zowel voor de juf oké is als voor jezelf om met een gerust hart de vakantie in te gaan en vol goede moed het nieuwe schooljaar in september te starten.
Net als vorig jaar konden we het als ouders niet volledig loslaten. We hadden nochtans een zeer constructief gesprek gehad met alle partners rond de tafel, de zorgcoördinator, de ondersteuner, de huidige juf, de mogelijk toekomstige juffen, het Steunpunt voor Inclusie en wij. Toch bleven we achteraf met het gevoel zitten dat de bezorgdheden prominent aanwezig waren. En dit geeft druk, zelfs in die mate dat we het bijna zouden projecteren op ons zoontje (wanneer kan hij wel die broek zelf aandoen, zijn jas alleen aandoen,…).
Het werd al snel duidelijk dat op deze manier de vakantie in gaan, niet echt rustgevend zou zijn.
De toekomstige juffen gaven ons heel wat vertrouwen, zij willen hun uiterste best doen, maar wat zou er dan ook ondersteunend kunnen zijn voor de juf, zodat het een heel jaar zou werken!? En wat zou er voor kunnen zorgen dat onze zoon ook buiten die klasmomenten kan participeren. Na heel wat gepingpong met verschillende mensen hierover, wilden we het toch nog niet helemaal loslaten.
Een gesprek met de pedagogisch directeur zou opening kunnen bieden. Tijdens de Corona-periode waren we enorm opgetogen over de manier waarop zij (en het hele team) deze crisis aanpakte. Om de volgende jaren niet voor dezelfde uitdaging te staan en een smooth overgang te kunnen realiseren, dachten we aan een gesprek met haar en de zorgcoördinator om vanuit het perspectief van de school kijken. Ik trok men stoute schoenen aan en vroeg een overleg, liefst nog dit schooljaar (om zelf ook wat rust te kunnen vinden in het verlof). Ze stemde in en kon nog een uurtje vrij maken, maar ze wou wel de vragen vooraf krijgen. Hier begon het al… de vragen zeer concreet krijgen via mail, niet te wollig, niet te verhalend, maar wel helder wat je wil bevragen en bespreken, uitdagend!
Of we opgetogen zijn over dat gesprek? Absoluut! We krijgen nog steeds energie als we eraan terugdenken.
Met heel veel respect voor haar team van deskundige leerkrachten, kreeg ze benoemd wat ook de uitdagingen van ons huidig onderwijs zijn en van de school zelf. Samen durven zoeken naar wat inclusie betekent voor de school en waar de draagkracht van elke individuele leerkracht ligt. Hier is vorming voor nodig en niet enkel voor die ene juf die dit schooljaar een kind met specifieke zorgen heeft. Want dan pas kan er ook gericht bekeken worden hoe het hele pallet van ondersteuning kan ingezet worden bij de verschillende leerkrachten, zodat elk kind de kansen krijgt die hij verdient.
Als ze dan ook vraagt ‘ik hoor dat jullie precies goed begeleid worden door het Steunpunt voor Inclusie, zouden zij iets voor het team kunnen betekenen?’.
Dan voel je als ouder dat je samen werkt, samenwerkt aan een toekomst voor je eigen zoon, maar ook voor alle kinderen die niet het meest effen pad kiezen.
Dit geeft ons als ouders ongelofelijk veel voldoening en vooral ook goesting om straks de vakantie in te gaan, met een gerust gemoed. We zijn er nog niet, maar we zijn zeker al op weg.
